چون خلیفه اول پس از رحلت پیامبر (ص) فدک را غصب کرد و حضرت فاطمه(س) با او به محاجه و مناظره پرداخت، امیرالمؤمنین علی (ع) نیز پس از سخنرانی و خطبه فاطمه(س) در مسجد، به مسجد رفت و از جمله سخنانش خطاب به ابوبکر فرمود:
یا ابابکر! بگو ببینم قرآن خوانده ای؟
ابوبکر: بلی خوانده ام.
علی (ع): بگو ببینم آیه تطهیر: «انما یریداللَّه لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا»، در حق ما نازل شده، یا در حق دیگران....؟
ابوبکر: در حق شما نازل شده.
علی (ع): اگر کسی شهادت دهد که فاطمه (ع) کار بدی انجام داده چه میکنی؟ آیا شهادت او را می پذیری یا نه؟
ابوبکر: بلی، می پذیرم و برای فاطمه (س) مانند دیگران حد جاری میکنم.
علی (ع): در این صورت در پیشگاه خدا کافر میشوی.
ابوبکر: چرا؟
علی (ع): زیرا در این فرض، تو شهادت خدا را که به پاکی فاطمه(س) گواهی داده قبول نکرده و گواهی مردم را گرفته ای، همانطوری که شهادت خدا و پیامبر (ص) را در این مورد نادیده گرفته و فدک را از فاطمه (س) به یغما برده ای؟
ابوبکر! مگر فدک در دست فاطمه (س) نبود؟ چرا و چگونه چیزی که در دست او است، از او بینه و شاهد میخواهی؟
مردم چون این مناظره و سخنان علی و ابوبکر را می شنیدند، بر روی یکدیگر نگاه کرده و گفتند: «سوگند به خدا که حق با علی (ع) است.»*
قابل توجه است، که امیرالمؤمنین از آیه تطهیر بر عصمت فاطمه (س) استدلال نموده و مهاجرین و انصار نیز آن را پذیرفته و مورد تأیید قرار داده اند.
*الاحتجاج،ج۱،ص۱۲۲